Το 2004 υπήρξε για τον Ελληνισμό μία χρονιά ορόσημο. Θα την αποκαλούσα Πυθαγορική χρονιά γιατί στην πραγματικότητα διήρκεσε για πολλούς από εμάς όχι μόνον εφτά ολόκληρα χρόνια προετοιμασίας και αναμονής αλλά και μία ολόκληρη αιωνιότητα. «Με τί καρδιά, με τί πνοή πήραμε τη ζωή μας…» καταπώς θάλεγε κι ο Σεφέρης, όμως «λάθος, κι αλλάξαμε ζωή». Πού ταξειδεύει σήμερα ο Ελληνισμός χωρίς σχέδιο και πυξίδα; Αληθινά μάς τρομάζει η διαρκής υφέρπουσα εσωστρέφεια, η επιλήσμων συνείδηση, η ηττοπάθεια και η μικροψυχία της μετά το 2004 πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής. Και μάς τρομάζει κάτι ακόμη περισσότερο: η ερημιά του πνευματικού τοπίου. Ούτε μία πνευματική φωνή δεν υψώνεται σ’ αυτή την κατάντια, σ’ αυτή την κατολίσθηση θεσμών και αξιών. Τί απέγιναν όλες εκείνες «οι φωτιές οι πλάστρες μες τη χώρα;»
Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά νοιώθουμε την ανάγκη των Θεών, να ξανακούσουμε πάλι εκείνο το «ομπρός της γής οι δημιουργοί», να ξανασηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ’ την Ελλάδα, να ξανακάνουμε την ύλη πνεύμα. Να πλάσουμε το νέο Οραμα της καινούργιας Ελλάδας. Στο νέο διεθνοποιημένο και παγκοσμιοποιημένο περιβάλον ρομφαία του ο Ελληνισμός πρέπει να έχει τις αιώνιες και διαχρονικές αξίες του που συμπυκνώνονται κάτω από το φώς του Ανθρωποκεντρικού Πνευματικού Πολιτισμού και του Κοσμοπολιτικού Διασπορικού Ελληνισμού. Εκεί όπου ο Ελληνισμός έχει να επιδείξει κολοσσιαία επιτεύγματα. Ας ξανασκάψουμε λοιπόν τις ρίζες για να ξαναβγεί μία νέα ολόφωτη αλήθεια.
Εννοώ να γίνει ένα νέο κάλεσμα σε όλες τις πνευματικές και δημιουργικές δυνάμεις αυτής της χώρας και των ομογενών μας. Χρειάζεται ένα καινούργιο προσκλητήριο και μαζί μ’ αυτό μία νέα ομοψυχία, μία καινούργια συναδέλφωση. Να αντλήσουμε διδάγματα από την ιστορία μας και να τα μεταλαμπαδεύσουμε στον κόσμο. Και να αφομοιώσουμε όλα εκείνα τα ζωογόνα στοιχεία που μπορούμε να πάρουμε από τους άλλους. Ο,τι ταιριάζει στο δικό μας Οραμα. Ο,τι ακριβώς έκαναν και οι πρόγονοί μας στην αρχαιότητα. Σ΄αυτό το αφομοιωτικό και συνδημιουργικό ποιητικό πνεύμα οι Ελληνες υπήρξαν οι μεγάλοι διδάχοι της ιστορίας.
Στη νέα Ευρώπη που γεννιέται ο Ελληνισμός είναι ένα σημαντικό μετρήσιμο μέγεθος. Συνδιαλέγεται μέ όλες τις κυρίαρχες παραδόσεις της Δύσης και της Ανατολής και αποτελεί τη χρυσή τομή και των δύο. Δύση και Ανατολή συναντήθηκαν πάντοτε εδώ και στα Αρχαικά χρόνια και στα Κλασσικά και στα Αλεξανδρινά και στο Βυζάντιο και μετά τον Ευρωπαικό Διαφωτισμό. Η Ελλάδα αποτέλεσε το πεδίο δοκιμασίας όλων εκείνων των δημιουργικών φωνών και τάσεων που συγκρούστηκαν ή συμπορεύτηκαν για ένα καινούργιο κόσμο.
Ο Ελληνισμός πρέπει να δυναμώσει τις σχέσεις του με όλους τους γειτονικούς ομογενείς των Βαλκανίων, της Ανατολής και της Μεσογείου. Ο Ελληνισμός της Μαύρης Θάλασσας, των Βαλκανίων, της Μεγάλης Ελλάδας, της Μασσαλίας, της Ιβηρικής, της Βόρειας και Ανατολικής Αφρικής, της Μέσης Ανατολής και της Φιλισταίας, ο Ελληνισμός της Ευρασίας και της Ανατολίας πρέπει να ενθαρρυνθεί στη συγκρότηση της εθνοτικής του ταυτότητας. Είναι ο Ελληνισμός της σύγχρονης Καβαφικής πολιτείας αλλά και του σύγχρονου νέου ναού της Ελλάδας του ζωσμένου «με τις νέες πρωτάκουστες αρμονίες» και «την ποικίλη δράση των στοχαστικών προσαρμογών».
Για το λόγο αυτό τόσο ο Πολιτισμός όσο και ο Απόδημος Ελληνισμός πρέπει να αποτελέσουν κεντρικές πολιτικές συνιστώσες νοηματοδοτημένες όμως εκ νέου μέσα από τις διαρκώς ανανεούμενες διεθνείς συγκυρίες. Σήμερα το παγκοσμιοποιημένο νόημα του Ελληνισμού είναι παρόν και επίκαιρο, η φωνή μας πρέπει ν’ απλωθεί σ’ όλα τα πέρατα της Οικουμένης και να αναδειχτεί η ανθρωποκεντρική επικαιρότητα του Ελληνισμού.
Απευθύνω μιά έκκληση: τί πιό σημαντικό για όλους εμάς σήμερα να οργανώσουμε μία Ολυμπιάδα του Πνεύματος, μία Ολυμπιάδα όλων των μεγάλων Ανθρώπων του Πνεύματος και της Τέχνης, των Ελληνιστών όπου γής, όλων εκείνων που έχουν τη δύναμη να στοχάζονται πάνω στην κριτική των Πολιτισμών και των Θρησκειών, όλων εκείνων που θεωρούν τους εαυτούς τους κομμάτι της Ελληνικής ιστορίας, να οργανώσουμε ένα τέτοιο Συνέδριο στή χώρα μας που θα νοηματοδοτήσει ένα καινούργιο συμβόλαιο στην πολιτιστική και πολιτισμική μας ζωή και από το οποίο θα ξεπηδήσει ένα Παγκόσμιο Συμβούλιο Αντιπροσώπων που θα διαβουλεύεται σε μόνιμη βάση για τον Ελληνισμό και το Μέλλον Του; Αυτό το Παγκόσμιο Συμβούλιο Αντιπροσώπων θα ήταν και το υψηλότερο φωτογώνι της καινούργιας Ελλάδας που θα συμπαρασύρει όλους σ’ έναν νέον ιερό ίλιγγο στον άγουρο κόσμο που γεννιέται στην αυγή του νέου αιώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου