Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

PANOS BOSNAKIS CELEBRATING NATIONAL MONTH FOR ARTS & HUMANITIES

Poetry Performance by Panos Bosnakis celebrating National Month for Arts & Humanities in New York City. Performance consists of two parts: 1) A Tribute to Allen Ginsberg and 2) Y'evan + Nanoc Reception Theory. All poems written & performed by P. Bosnakis.

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΚΔΟΤΗ "ΑΛΒΑΝΙΑΔΑ" ΤΟΥ ΟΔ. ΕΛΥΤΗ


Η ελάχιστα γνωστή και ανέκδοτη ποιητική συλλογή του Οδυσσέα Ελύτη "Αλβανιάδα" θα παρουσιαστεί στις 2 Νοεμβρίου 7 μμ στην Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών από τον Παναγιώτη Μποσνάκη. Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΗΜΕΙΩΣΕ Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΑΡΝΑΛΗ

Σημαντική επιτυχία σημείωσε η εκδήλωση για τον Κώστα Βάρναλη. Ηταν κάτι αλλοιώτικο, διαφορετικό, πέρα από τα γνωστά στερεότυπα για τον ποιητή. Σήμερα ο Βάρναλης γίνεται πάλι επίκαιρος.

Στη φωτογραφία η Αγχίαλος Ευξείνου Πόντου όπως ήταν στον καιρό του Κ. Βάρναλη. Η οικογένεια της μητέρας του ποιητή κατάγονταν από την Αγχίαλο Αν. Ρωμυλίας.

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

SPREAD HOPE ... NOT DOPE

PANOS BOSNAKIS IS GOING TO INITIATE AND START SPREADING THE CAUSE "SPREAD HOPE ...NOT DOPE" TO UNITE ORDINATE PEOPLE LIKE YOU & ACADEMICIANS AROUND THE GLOBE TO SPREAD HOPE TO THE WORLD. HISTORIC TIME IS NOW TO END GLOBAL INEQUALITY, THE TIME HAS COME, JOIN THE MOVEMENT, DON'T BE ALONE.

Η ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΣ ΜΟΥΣΑ ΣΤΟ TWITTER

ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΣΤΟ TWITTER ΣΤΙΣ ΕΞΗΣ ΣΕΛΙΔΕΣ:

@bosnakis Panos Bosnakis

@bosnakis/polytrope-muse ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΣ ΜΟΥΣΑ/POLYTROPE MUSE

@bosnakis/avant-garde-poetics ΚΕΝΤΡΟ ΠΟΙΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ

@bosnakis/allied-benefactors ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΘΝΙΚΩΝ ΕΥΕΡΓΕΤΩΝ


ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΑΙ ΓΡΑΦΤΕΙΤΕ ΜΕΛΗ.

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

POETRY PERFORMANCE BY PANOS BOSNAKIS FOR USA NATIONAL MONTH FOR ARTS & HUMANITIES


Panos Bosnakis will give a Web Poetry Performance celebrating National Month of Arts and Humanities in the States in collaboration with the Poetry Center in NYC. The Performance will run approximately 45' and is structured around two intersecting ideas:

1st Part: Poems in an Unusual Language (excertps from Y'evan, Roads not Taken, Nanoc Reception Theory, and
2nd Part: A Tribute to Allen Ginsberg (Cantata for Allen Ginsberg).

All poems written and performed by Panos Bosnakis. Date & Time to be announced soon.

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

ΠΑΝ. ΜΠΟΣΝΑΚΗ "Η ΑΛΒΑΝΙΑΔΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ - ΕΝΑ ΑΛΛΟΙΩΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΜΠΕΡΙΕΛΑΒΕ ΣΤΑ ΑΠΑΝΤΑ ΤΟΥ"


"Η ΑΛΒΑΝΙΑΔΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ - ΕΝΑ ΑΛΛΟΙΩΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΜΠΕΡΙΕΛΑΒΕ ΣΤΑ ΑΠΑΝΤΑ ΤΟΥ" ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΙΤΛΟΣ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΝ. ΜΠΟΣΝΑΚΗ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΩΡΑ 7 ΜΜ. ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΑΥΤΗ Ο ΠΑΝ. ΜΠΟΣΝΑΚΗΣ ΘΑ ΑΝΑΦΕΡΘΕΙ ΣΤΙΣ ΙΔΑΙΤΕΡΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗ ΣΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΠΟΣΝΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗ ΜΕ ΤΙΤΛΟ


"Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑ"

ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΣΤΙΣ 18 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 7.00 ΜΜ ΣΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ (ΓΕΝΝΑΔΕΙΟΥ 8 - ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ, 7ος ΟΡΟΦΟΣ - ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠ. ΠΑΤΑΚΗ). Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟ.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ JERRY ROTHENBERG

Art of the Anthology: An Interview with Jerome Rothenberg by Travis Macdonald (Part Two)
FS: A couple of weeks ago, I overheard Bernadette Mayer say something to the effect of "We should ALL have our own anthologies." Do you agree? To what extent is the collaborative/communal act of anthologizing informed or limited by personal aesthetic decisions?

JR: I think, in my case, yes: a lot of those personal aesthetic decisions do come into play. Although I should point out that when you're actually doing a complicated anthology, there are lots of other factors that come into it. There are limitations of space and the question of how much space is needed. In the mind, as a mental construct,we can incorporate an endless amount of material. In a book, even a big book, you're limited to often 400 or 500 pages. My next big anthology is 900 pages, but that's to cover a whole century and with as much of a global dimension as we can manage.
The internet may promise something entirely different. Maybe, if one isn’t forced to mimic the way things are arranged or positioned in anthologies and books. I once made a joke in an interview with Chris Funkhouser, when Poems for the Millennium first came out, that there should be an Anthology of Everything. Maybe the internet will make that possible. Maybe the internet IS that anthology.

FS: In the nearly 50 years since Allen's New American Poetry was first released, it seems that the anthology (and perhaps poetry itself) as a form has become increasingly specialized and niche-based. Could you talk a little bit about the difficulties and delights of putting together a 'global anthology' such as Technicians of the Sacred or The Millennium series?

JR: I began it of course with Technicians of the Sacred, which already assumed the presence of poetry in cultures everywhere, so that made for a kind of global outlook from the very start. ... It gets very complicated trying to do things on a global basis, and maybe that’s part of the pleasure. To begin with, questions of translation immediately come into the picture. Anthologies have tended to be "niche" in nature, in the sense that from an American perspective, say, there are many more anthologies of American poetry or English poetry in circulation here than there are of European or Asian poetry, or poetry incorporating different languages, or anything approaching world poetry. And if there is something global like that, there’s usually some kind of thematic justification: political or feminist or gay or ecological -- some kind of limiting term or subject matter within that “world” designation. This can be useful too where certain kinds of experience or certain subjects haven‘t been brought to light.

FS: What are the ethno-poetic demands and/or ramifications of preserving such 'global poetries' in English?

JR: Ethnopoetics is a complicated question and sometimes involves what seems to me to be an unease about looking at or exhibiting cultural artifacts from cultures that have been violated and exploited. Usually those violations came through the West, but sometimes from other directions – the domination of vulnerable peoples by local rather than foreign overlords. There is a resultant demand to stay away, to keep silent about what one knows, and we try to respond to that – up to a point – and to get it right.
On the other hand I can say that what I’m looking for – part discovered and part made up – are multiple forms of poetry, all the different possibilities of poetry, poetry that we make on our own and poetry that has been made in different forms in other times and places. It doesn't matter to me, the accuracy of what we bring to light, as long as it ADDS to and shows the dimensions of things we hadn't imagined before.
But then there is, maybe as with all translation, that other question that gets raised, maybe too often, and to which I don't have a final answer: about the problem of translating works from threatened cultures and by doing so bringing them into imperial contexts, thereby breaking the sense of the sacred and esoteric that certain people, certain cultures, hold dear. Such an attitude, precautionary and protective, is a matter, in no trivial sense, of maintaining boundaries, whereas my own goal in translation, which includes ethnopoetic translation, is the breaking down of boundaries. (I will however never be absolutely certain on this point.)
There are also, let me say, various forms of ethnopoetics. I worked for a number of years with Dennis Tedlock. Dennis was a good poet ... is a good poet. He is also a trained linguist and anthropologist and went through the material that he was translating with a much greater sense of detail and accuracy than I could conceivably have given it, since I was working, in most cases, from outside the language in question. What someone like Dennis does is very serious work, and I'm not really sure the poet's work can ever be serious in exactly that way. There's just so much of an impulse to play!

FS: Whereas Allen's anthology posits its contents AS "The New," your most recent collections present themselves as being FOR "The [New] Millennium". What do you see as the importance of this distinction?

JR: Poems for THE MILLENNIUM, not for the NEW Millennium. These could be poems for the millennium we’ve just left or for the one we're going into. Maybe there's a more ominous sense in that, since “millennium'” in religious terms is also moving toward the Day of Judgment – you know, the End of Things. So these poems are for that as well.
In general, I haven't tried to so much anthologize "The New" as to, in Ezra Pound's terms, find ways of “making it new.” I've dealt a lot with things that happened in the past; even Poems For The Millennium is largely a compendium of what's already happened. (So was Donald Allen's New American Poetry for that matter – things that had recently happened.) Poems for the Millennium, Volume One, deals with what happened during the first fifty or sixty years of the twentieth century, close to a hundred years and more before we put the book together. And the new one that we're doing – the romantics and postromantics and early modernists – is going back two hundred years and maybe more than that.
I think I set out very early to explore the old. I don't know if that remains important for people now, the way it was for my generation, coming out of poets like Pound who were very much concerned with things that happened a long time ago in order, as the Chinese characters on the emperor’s bathtub put it, to make it new.

FS: Jerome, finally I'd like to thank you for joining me today and ask: With Volume III of Poems for the Millennium forthcoming, what's next on your itinerary? Can we expect a Volume IV?

JR: I ... don't .... know. When Pierre Joris and I finished Volume Two, I didn’t think there was going to be a Volume Three. Then Jeffrey Robinson showed up and talked to me about doing an anthology of Romanticism along the lines of Poems for the Millennium. And finally Pierre Joris may also, as a sort of Volume Four, do something like an anthology of North African/Mediterranean poetry covering a span of something like 2000 years.
Then too, a book of my own, Triptych, just came out from New Directions, and it pulls together two older books, Poland/1931 and Khurbn, along with a new series of poems, The Burning Babe. I've also got enough material now for another New Directions book, but they can't any longer do one every year or so, so you may not see that next one until two, maybe three years down the road.

FS: Jerome, again: Thank You.

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

ΕΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ ΑΛΜΠΟΥΜ 2011 - Νο. 3 ΑNDREA DE CHIRICO (ALBERTO SAVINIO)


O TΡΙΤΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΡΕΑ ΝΤΕ ΚΙΡΙΚΟ Ή ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΣΑΒΙΝΙΟ (ΑΔΕΛΦΟ ΤΟΥ ΤΖΙΟΡΤΖΙΟ ΝΤΕ ΚΙΡΙΚΟ)"Η ΔΕΣΠΟΙΝΙΔΑ".

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

ΕΝΑ ΑΘΗΣΑΥΡΙΣΤΟ ΤΟΥ ΒΑΡΝΑΛΗ

Πώς εθρήνησαν για τη Σαπφώ τα κορίτσια της όταν αγάπησε τον Αλκαίο
ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ ΧΡ. ΛΑΜΠΡΑΚΗ


Ω! ας κάτσουμε στον ήλιο αγαπημένες
μετά από την αγρύπνια! κι ας χυθούνε
τα ψιλά μαλλιά μας στα γυμνά μέσα
τα γόνατά μας

Κι ας σπάσουμε τα ωραία τα θυμιατήρια,
που μας μεθούσαν· με καημόν ας δούμε
τα κόκκινα λουλούδια, όπου η χρυσή μας
πέφτοντας ζώνη

έλυνε τη χαρά απ’ τους γόφους κάτου!
Παν τα γλυκά μερόνυχτα, που αλλάζαν
τη χλωμάδα όλο και την πορφυράδα
στα μάγουλά μας

με πάθος, όταν τα γυμνά κορμάκια
με βιά στης όμοιας αγκαλιάς δινόνταν
το κοινό δάμασμα κ’ εθεοποιούσαν
η φαντασιά μας

το σείσμα των μελών μας! Κ’ ένα νέο
χαρίζαμε στον Έρωτα βασίλειο,
πιο πλούσιο κι αναπάντεχο, εχθρεμένο
απ’ την εστία,

όπου διαιωνίζ’ η χόβολη τη φύση!
Και πάντοτες τ’ απόσωμα του πόθου
μας ξαναγέμιζε τ’ αλαφρά σπλάχνα
που δε δεχόνταν

του χρόνου το γλυκό το χρέος, που έχει
πικρή την πλερωμή. Κι όλο γινόνταν
της νιότης μας τα προφαντά τα ρόδα,
τα ζεστά ρόδα,

πιο κόκκινα δίχως ν’ ανοιούν στο βάθος.
Και στο γιαλό δε βγαίναμε τον έρμο,
για να λευκάνουμε των αδερφών μας
τα ματωμένα

τα ρούχ’ απ’ την εμφύλια την αμάχη.
Γιατί όλο τον καιρό τον άλλο οι κόρδες
γινόνταν πα στο καύκαλο το κούφιο
της αχελώνας

πρωτάκουστων τραγουδιών ρίζες μέσα
στον Παχτωλό του στήθους βυθισμένες·
και μες του αχού παλλόνταν τον καθρέφτη
τα μυστικά μας!

Ω τώρα παρατώντας μιαν αγάπη,
που έκαμνε ό,τι δεν ήξερε, φυλάξου
από την που άλλο δεν προσμένει κι έχει
γρήγορον τρόπο!



Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Γράμματα της Αλεξάνδρειας, Τόμ. 1, αρ. 6, Ιούλιος 1911. Δεν έχει συμπεριληφθεί στα Ποιητικά της έκδοσης του Κέδρου. Το παρουσίασε το 1975 στο περιοδικό Ηριδανός (τεύχος 1) ο Αλ. Αργυρίου.

ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗ

[ΠΑΡΑΤΙΘΕΤΑΙ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΕΤΑΙ ΣΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΒΑΡΝΑΛΗ ΟΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΑΡΦΩΝΕΙ ΣΤΟΝ ΤΟΤΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ]


Το κτήνος είναι και κωφόν

Στα χαρτιά του Βάρναλη βρέθηκε και ένα αντίτυπο από την πρώτη έκδοση του Φωτός που καίει, όπως το είχε δώσει στον πρωθυπουργό Μιχαλακόπουλο κάποιος καλοθελητής, γεμάτο υποτιμητικά και δήθεν αγανακτισμένα σχόλια, για να τιμωρήσει τον Βάρναλη. Ο Γ. Κατσίμπαλης, συγγενής του πρωθυπουργού, συνηγόρησε υπέρ του Βάρναλη, κι ο Μιχαλακόπουλος του έδωσε το επίμαχο αντίτυπο, κι αυτός το χάρισε στον Βάρναλη. Η φωτογραφία του εξωφύλλου, με τα χειρόγραφα σχόλια του εθνικόφρονα ρουφιάνου, όπως δημοσιεύεται στην έκδοση του Κέδρου:

[ΠΑΡΕΜΒΑΛΛΕΤΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟΥ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ]


Τα χειρόγραφα σχόλια λένε τα εξής:

Βάρναλης, καθηγητής εις την Παιδαγωγικήν Ακαδημίαν, δηλαδή την αυθαίρετον Σχολήν του Γληνού.

Εάν επιθυμείτε και έχετε καιρόν αναγνώσατέ το όλον, αλλά πάντως αναγνώσατε τας σελίδας 40 (τελευταίον στίχον) 53 όπου υβρίζει την Παναγίαν, τέλος δε από της σελίδος 61 μέχρι τέλους.

Το κτήνος αυτό είναι Βουλγαρικόν. Είναι και κωφόν. Εν τούτοις, επειδή είναι μαλλιαρόν, εν γνώσει των πίστεών του, το απέστειλαν δις ή τρις υπότροφον!

Να σημειώσω ότι ο Βάρναλης ήταν πράγματι βαρήκοος, ενώ ο χαρακτηρισμός Βουλγαρικόν κτήνος μάλλον εννοεί το ότι ο Βάρναλης είχε γεννηθεί στην Ανατολική Ρωμυλία (και όχι ότι ήταν αριστερός μια και το 1925 δεν έλεγαν Βούλγαρους τους κομμουνιστές). Κατά τα άλλα, η εθνικοφροσύνη έσκιζε τα ρούχα της για τον εκτός των συνόρων ελληνισμό.

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗ Ο ΛΑΟΣ ΤΩΝ ΜΟΥΝΟΥΧΩΝ




[ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΈΝΑ ΜΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΟ ΦΟΥΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗΣ ΠΝΟΗΣ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗ " Ο ΛΑΟΣ ΤΩΝ ΜΟΥΝΟΥΧΩΝ ". ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΥΤΟ ΘΑΦΤΗΚΕ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΣΧΕΤΟΥΣ ΚΡΙΤΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΚΑΙ ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΠΟΛΥ ΔΥΣΕΥΡΕΤΟ ΚΑΙ ΩΣ ΒΙΒΛΙΟ. ΕΔΩ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΟ ΒΑΡΝΑΛΗ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΑΜΕ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ. Ο ΑΠΟΔΟΜΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ. ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΙ ΜΕ ΤΟ ΨΕΥΔΩΝΥΜΟ ΔΗΜΟΣ ΤΑΝΑΛΙΑΣ.]
ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΔΕ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΔΟΘΗΚΕ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΩ ΕΝΑΝ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΩ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΕΡΒΙΡΟΥΝ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΤΩΡΑ ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΓΧΩΡΙΑΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ.

__________________________________________________________________________________________


ΔΗΜΟΥ ΤΑΝΑΛΙΑ


Ο ΛΑΟΣ ΤΩΝ ΜΟΥΝΟΥΧΩΝ

O che sciagura d'essere senza coglioni! ...

(Voltaire – “Candide”)

I

Μεγάλη σιωπή βασίλευε στη χώρα τους.
Όλα φαινόντανε σαν πεθαμένα.
Άνεμος δε φυσούσε· τα φύλλα των δέντρων δε σαλεύανε· τα νερά δεν τραγουδούσανε· ακίνητα λαμποκοπούσανε, σαν από μέταλλο ή από λάδι. Τα πουλιά αφήνανε μια ξαφνική ψιλή φωνή και χωνόντανε βαθύτερα μέσα στα κλαριά. Ο ήλιος όμως άστραβε θαμπωτικά· μα και τούτος σα να μην περπατούσε: έμοιαζε καρφωμένος στον ουρανό. Κι αν κανένα σύννεφο με την ασώματη λάφρια του χώνευε μέσα στο πλήθιο φως, θαρρούσες, πως από αιώνες αγωνιούσε κρεμασμένο στην ίδια θέση.
Αν έμπαινες στη χώρα τους, θα ’βλεπες παντού μιαν αξήγητη ερημιά. Αν ζητούσες ανθρώπους, δε θα ’βρισκες. Έπρεπε να πας να ψάξεις στις πιο απόμερες γωνιές. Πίσου από πέτρες, στις μπασιές των σπήλιων, στις φουντωμένες ρίζες γιγάντιων δέντρων, μέσα σε λακκούβες θα τους έβρισκες κρυμμένους έναν-ένανε. Καθόντανε μαζεμένοι, δίχως να μιλούνε. Όχι, γιατί ’τανε μικροί· μονάχα τα μάτια τους ήτανε μικρά και γοργοκίνητα. Μα έχοντας το χρώμα της γης σκεπαζόντανε με χόρτα και κλαριά, για να κρύβονται καλύτερα: να μην τους βλέπει κανείς και να μη βλέπουνε κανένα!
Μοιάζανε πολύ συλλογισμένοι· κι όμως δε συλλογιόντανε τίποτα. Αν θα σ' αντικρύζανε θα πηδούσανε απάνου αγριεμένοι, ξεφωνίζοντας στριγγά. Κι ένα σύννεφο μύγες θα σηκωνότανε με μιας μαζί τους και θα τους σκέπαζε σα σεντόνι. Όταν θα ξανακαθόντανε οι μύγες, θα ’βλεπες ανθρώπους ξερούς, πρασινοκίτρινους, με κοφτερά δόντια και μεγάλα νύχια. Δε θα μπορούσες να ξεχωρίσεις, ποιος είναι αρσενικός, ποιος θηλυκός. Όλοι τους ήτανε το ίδιο. Χωρίς μαλλιά και χωρίς γένια....
Όμοια δε μπορούσες να ξεχωρίσεις, ποιος είναι γέρος, ποιος είναι νιός. Όλοι ήτανε γέροι· παιδιά δεν υπήρχανε. Ακόμα κι οι ίδιοι, σα μαζευόντανε τα βράδια οι φαμίλιες, για να ζεσταίνονται ο ένας κοντά στον άλλον, δεν ξέρανε, ποιος είναι ο πατέρας, ποιο το παιδί. Μέσα στους αμέτρητους αιώνες, που ζήσανε, το ’χανε ξεχάσει... Δεν τους χρειαζότανε να το θυμούνται!...
Αυτοί οι άνθρωποι ήτανε αθάνατοι! Όμως όλος ο κόσμος τους ονόμαζε Μουνούχους. Κάτι ξέρανε. Μαζί με όλους θα τους λέμε κι εμείς το ίδιο.
Είπαμε: αν έμπαινες στη χώρα τους· όμως ήτανε αδύνατο να μπεις! Γιατί ’ταν ολούθε κλεισμένη με θεόρατα βουνά. Κανένας δεν τους είδε ποτέ! Ό,τι λοιπόν διηγόμαστε, είναι, όπως τα παρασταίνει το παραμύθι.
Μα που ήτανε αυτή χώρα; Κανένας δε μπορεί να πει σωστά. Κάπου όμως στην Ανατολή θα ’τανε, γιατί εκεί υπάρχει ακόμα η παράδοση γι' αυτούς και γιατί εκεί γίνονται όλα τα θαμαστά πράματα....

* * *

Αθάνατοι! ... Πώς βρεθήκανε αθάνατοι; Ο Θεός τους έκανε; μόνοι τους γενήκανε με τη θέλησή τους και με την ακατάπαυστη προσπάθεια; Και να το ξέρουμε και να μην το ξέρουμε, ούτε σημασία έχει, ούτε και φελά.
Στην αρχή ήτανε όπως όλοι οι άνθρωποι. Ζούσανε μαζί σε πολιτείες και βοηθούσε ο ένας τον άλλονε σε ώρες ανάγκης. Όταν όμως, είτε τους το ’πε ο Θεός, είτε μοναχοί τους το καταλάβανε, πως είναι αθάνατοι, τους ήρθε σαν τρέλα. Πηδούσανε, ξεφωνίζανε, τινάζανε χέρια, πόδια, κεφάλι με τόση ορμή, που ’λεγες θα τα ξεκολλήσουνε. Όταν ξεθυμάνανε, κοιταχθήκανε λοξά συναμεταξύ τους, σαν οχτροί. Καθένας νόμιζε, πως μονάχα αυτός είναι αθάνατος και φοβότανε τον άλλονε, μην του πάρει την τύχη του. Σκορπίσανε λοιπόν γρήγορα γρήγορα, ο ένας δεξιά, ο άλλος ζερβά, κοιτάζοντας με φόβο πίσω τους, και τρυπώσανε, όπου μπόρεσε καθένας, με δυνατό, ακράτητο καρδιοχτύπι....
Πηγαίνανε να κρυφτούνε και, κλειώντας τα μάτια σα σε όνειρο, να δοκιμάσουνε την απέραντη ηδονή του μυστήριου της αθανασίας.

* * *

Η ιδέα, πως είναι αθάνατοι, τους έκανε πολύ περήφανους. Κοιτάζανε με μεγάλη προσοχή και μ' έρωτα τον εαυτό τους. Πασπατεύανε την κοιλιά τους, τα σκέλια τους, τα νεφρά τους· τα χαϊδεύανε, τα θαμάζανε, τα χαιρόντανε! Παρακολουθούσανε την κίνηση του αιμάτου στις φλέβες τους, τους αχούς των μελιγγιών τους· γιατί το πνέμα τους βούιζε! Αν και δε βρίσκανε τίποτε καινούργιο σ' όλ' αυτά, όμως πιστεύανε πως κάτι ανείπωτο τους γινότανε. Με τον καιρό ελπίζανε να το καταλάβουνε και να τ' ορίσουνε.
Στην αρχή ριχτήκανε με πάθος στις ηδονές! Τρώγανε πολύ, πίνανε πολύ κι ερωτευόντανε περισσότερο. Μα γρήγορα βαρεθήκανε. Κάθε τους απόλαψη, μετρημένη με την αιωνιότητά τους, τους φαινότανε τιποτένια. Οι γυναικούλες, η μεγαλύτερή τους χαρά, με το κυματιστό κορμί, την τρυφερή φωνή, το βαθύ κόρφο, τη σκοτεινή κοιλιά, όσο περνούσε ο καιρός, τόσο γινόντανε πιο κουραστικές, πιο άνοστες. Δεν είχανε τίποτα νέο να προσφέρουνε από καταβολής κόσμου όλες οι γυναίκες! Και το κρασί, που άλλοτες αύξαινε την αξία της ζωής προσθέτοντας σε τούτη μ’ έναν αλαφρό πυρετό του αιμάτου, την ευτυχιά του ονείρου, που τους ένωνε με την άπειρη Φύση, τώρα το μισήσανε κι' αυτό. Τους παρουσίαζε την αδυναμία τους να πραγματοποιούνε τα ονείρατά τους, σα μιαν ατέλεια της αθανασίας τους.
Στερνά μισήσανε και την αθανασία τους.
Ωστόσο μένανε πάντα χωρισμένοι. Γιατί να ζούνε μαζί; Κανείς δεν είχε την ανάγκη τ' αλλουνού. Κι όλο καθόντανε., Η φύση τους τα ’δινε όλα· κι αν δεν τους τα ’δινε, αυτοί δεν παθαίνανε τίποτα· όντας αθάνατοι, ούτε φοβόντανε ούτε παθαίνανε τίποτα.
Χωνόντανε λοιπόν όλο και βαθύτερα στις τρύπες τους και σιγά-σιγά πήρανε όλοι το χρώμα της γης, όπως οι λαγοί, τα ορτύκια, οι σαλίγκαροι.

* * *

Ωστόσο, μ' όλη τη βαριεμάρα, που τους βασάνιζε, γεμίζανε τη χώρα παιδιά. Ούτε οι ίδιοι θυμόντανε πώς τα κάμνανε. Μήπως τα σπέρνανε στον ύπνο τους; Τα παιδιά μεγαλώνανε γρήγορα, γονιμοποιούντανε γρηγορότερα.
Οι γενιές ακολουθούσανε τις γενιές, χωρίς οι παλιότερες ν' αφήνουνε τόπο στις καινούργιες, όπως γίνεται με τα φύλλα των δέντρων.
Έτσι άρχισε να τους γίνεται στενόχωρος ο τόπος, στενόχωρος κι ο αέρας. Πνιγότανε η ανάσα τους μέσα στα χνώτα τόσης πληθούρας. Η γης και τα ποτάμια αρχίσανε να λερώνονται, μα η γενοβόλια τους εξακολουθούσε όλο και πιο μεγαλύτερη.
Ψάχνανε λοιπόν να βρούνε τρόπο για να ’βγουνε όξω από τα σύνορά τους, ν’ απλώσουνε σ' άλλη γης τις περισσευούμενες ζωές, που τους σφίγγανε ολούθε. Μόλις όμως προχωρήσανε λίγο κι ένα θεόρατο βουνό υψώθηκε κάθετα μπροστά τους. Στρέψανε αριστερά –άλλο βουνό! Στρέψανε προς το νοτιά, προς το βοριά, –το ίδιο! Καθίσανε τότε χάμου κι αρχίσανε να συλλογιούνται. Αυτά τα βουνά ήτανε από πριν; Ξύνανε το κεφάλι τους· κανένας δε θυμότανε. Μα πώς βρεθήκανε έτσι κλεισμένοι στη φάκα, σαν τα ποντίκια;
Συλλογιστήκανε άλλη μια φορά –και τους έπιασε ύπνος. Κοιμηθήκανε, όπου είχανε βρεθεί, καθισμένοι.
Το πρωί, σαν ξυπνήσανε, δε θυμόντανε γιατί βρισκόνταν εκεί. Άμα σηκώσανε τα μάτια τους κι είδανε τα τρομερά βουνά, ξαναθυμηθήκανε τη συμφορά τους. Τί να κάνουνε λοιπόν; Κοιταζόντανε στα μάτια δίχως να μιλούνε. Βαριόντανε ν' ανοίξουνε το στόμα. Όμως το ζήτημα ήτανε σοβαρό. Κάποια λύση έπρεπε να βρεθεί. Μα πώς να ρωτήσουνε τον πλαγινό τους, που χρόνια τόνε μισούσανε κατάβαθα;
Στερνά ο γεροντότερος απ' όλους σηκώθηκε απάνου, κρεμάστηκε στο ραβδί του και τους είπε: «Μπορούσαμε να κάνουμε όλη τη Γης αθάνατη, μα φαίνεται, πως δεν έχει άλλη γης. Αυτό είναι άδικο! Μα είτε άδικο είτε δίκιο, δεν έχουμε καιρό να χάνουμε. Πρέπει να τολμήσουμε μια για πάντα. Πρέπει να πάψουμε να γεννούμε!»
Εδώ όλοι τιναχτήκανε απάνου και κοιταχτήκανε με φοβισμένη απορία. Κι' αρχίσανε να μουρμουρίζουνε...
Ο γερός ξακολούθησε:
«Επειδής ο έρωτας, όσο κι' αν τόνε περιφρονούμε, είναι γλυκός, δε φτάνει μονάχα ένας λόγος, για να τον αρνηθούμε. Οι γυναίκες είναι πειρασμοί και σαν πάψουμε να τις μεταχειριζόμαστε θα βάζουνε σ' ενέργεια πλήθος αφάνταστες διαβολιές, για να μας τραβήξουνε. Κι επειδής, ό,τι είναι απαγορεμένο, γίνεται τρομερά επιθυμητό, άμα ορκιστούμε, να μην πλησιάσουμε γυναίκα, θα ξεσπάσει παντού ασυγκράτητη η λύσσα του έρωτα. Γι’ αυτό προτείνω, όλοι οι αρσενικοί να μουνουχιστούμε!»
Στ’ άκουσμα τούτο, όλοι μείνανε με στόματα ανοιχτά και με στεγνά τα λαρύγγια.
Τα μάτια τους πήγανε να πεταχτούνε όξω.
«Το πράμα είναι τώρα ευκολότερο, που από χρόνια πολλά ο έρωτας μας έγινε μια βαρετή συνήθεια.
Κι επειδής και τώρα ακόμα είμαστε πολύ περισσότεροι, απ' όσο πρέπει και δεν είναι τρόπος να πεθάνει ή να φύγει κανένας μας, γι’ αυτό να κάψουμε το γειτονικό δάσος κι απάνω στις στάχτες του να στείλουμε να κατοικήσουνε οι μισοί...»
Μόλις τέλειωσε τούτα τα λόγια και πριν προφτάσει να συνέρθει το πλήθος, έβγαλε γρήγορα ένα μαχαίρι, σήκωσε τη ρόμπα του και μπροστά σ' όλους χρατς! έκοψε τη γονιμότητά του.
Η χειρονομία αυτή μεταδόθηκε σ' όλους σαν αστραπή. Χωρίς ν' αργήσουνε, χωρίς να φοβηθούνε και χωρίς να σκεφτούνε, κάνανε όλοι το ίδιο, ουρλιάζοντας όσο μπορούσανε, για να σκεπάζουνε με τις φωνές τον αβάσταγο πόνο.
Όμοια, αργότερα, οι αφοσιωμένοι νέοι της Κυβέλης απάνω στην άψη της οργιαστικής τους μανίας κόβανε τη φύση τους και την ανεμίζαν, ουρλιάζοντας σα σκυλιά, στον αέρα, σα να ’τανε ξένο κρέας!
Μετά οι πατεράδες μουνουχίσανε τα παιδιά τους και σε λίγα λεφτά όλος ο λαός των αθανάτων έγινε λαός μουνούχων.
Όμως πιο αξιολύπητες απ' όλους ήταν οι γυναίκες. Κλαίγανε, δερνόντανε, κυλιόντανε χάμου, κουλουριαζότανε σα φίδια, κι αρπάζοντας τα ματωμένα μέλη των αντρών, τα σφίγγανε με λαχτάρα στο στήθος, τα φιλούσανε - και πολλές απ' την απελπισία τους χώσανε τα χέρια βαθιά τους και πετάξαν τις μήτρες τους.
Ύστερις όλοι τσακισμένοι από τον πόνο και την κούραση, καθίσαν ως το βράδυ πάνου στον καυτόν άμμο για να σταματήσει το αίμα και να δέσει η πληγή.
Με το βασίλεμα του ήλιου τα ’χαν όλα ξεχασμένα. Φάγανε καλά, ήπιανε καλά και κοιμηθήκαν ένα βαθύ κι άκοπο ύπνο.
Την άλλη μέρα άρχισε μια άλλη ζωή.

ΜΕΤΑΤΕΘΗΚΕ Η ΑΠΟΨΙΝΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΑΡΝΑΛΗ ΓΙΑ ΤΙΣ 18 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΧΩΡΟ

ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΜΕΤΑΤΕΘΗΚΕ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ Κ. ΒΑΡΝΑΛΗ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΕΙΔΟΠΟΙΗΘΕΙ ΕΓΚΑΙΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΩ. ΝΕΑ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΟΡΙΣΤΗΚΕ Η ΤΡΙΤΗ 18 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, ΩΡΑ 7.00 ΜΜ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΧΩΡΟ.

ΕΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ ΑΛΜΠΟΥΜ 2011 - Νο. 2 EL GRECO


EL GRECO TOLEDO

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΝ ΔΟΜ. ΘΕΟΤΟΚΟΠΟΥΛΟ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΙΓΩΤΕΡΟ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΤΟΥ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ, ΕΝΑ ΤΟΠΙΟ ΑΠΟ ΤΟ ΤΟΛΙΔΟ.

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΣ ΜΟΥΣΑ: ΕΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ-ΑΛΜΠΟΥΜ 2011


Νο. 1 - ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΙΚΙΩΝΗΣ

ΚΑΘΕ 3-4 ΜΕΡΕΣ Η ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΣ ΜΟΥΣΑ ΘΑ ΣΑΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΠΙΝΑΚΑ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ 2011. ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΝΑ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΤΕ ΤΟΥΣ ΠΙΝΑΚΕΣ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΤΕ ΤΟ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΗΣ ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΥ ΜΟΥΣΑΣ 2011. ΑΝ ΤΥΧΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΤΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΙΝΑΚΑ, ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΒΡΕΙΤΕ ΠΑΛΙ ΣΤΟ BLOG polytrope-muse.blogspot.com
OΛΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΕΊΝΑΙ ΑΡΙΘΜΗΜΕΝΑ, ΟΠΟΤΕ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΤΕ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ.

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΗ Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΥΤΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΚΑΤΣΟ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Εξαιρετική επιτυχία είχε η εκδήλωση που έγινε στο Βαφοπούλειο Πολιτιστικό Κέντρο Θεσ/νίκης το Σαββάτο 30 Σεπτεμβρίου 2011. Ολες οι ομιλίες και το μουσικό πρόγραμμα ακούστηκαν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και προσοχή ενώ το κοινό (περισσότερα από 300 άτομα) γέμισε ασφυκτικά και το κάτω και το άνω διάζωμα του αμφιθεάτρου. Ευχαριστούμε την συνεργάτιδα μας Ελένη Καρασαββίδου για την όλη οργάνωση και την άρτια επιμέλεια της εκδήλωσης.